File:Beroepsloopen - Over onze vervlogen Olympische droom. Jos. Otterbeen verdwijnt uit onze sport.jpg

'k Had beloofd over de heldendaden onzer gekendste athleten nu en dan eens een levensschets te geven. En dat ik u juist een oud-liefhebber neem als eerste man, is dit omdat deze krachtige fondloper van al mijn leerlingen 't meeste indruk op mij heeft nagelaten. Ik heb er nog anderen tot Belgisch Kampioen opgeleid, waaronder Jef Braeckmans, Leysen Taymans, Vau Borm, Fourneau, enz. om de voornaamsten te noemen en waarover we wel eens zullen terugkomen. Jos. Otterbeen dus, is een der menigvuldige gekweekte athleten uit de oorlogsjaren, won toen den titel van Halve-fond-kampioen, enz. Al zijne overwinningen opsommen zou ons te ver leiden en op mijn eigen aanraden besloot Otterbeen, door zijn successen bij de beroepslopers aangemoedigd, zich bij de liefhebbers met 't oog op de Olympiade van 1920, aan te sluiten.

Zijn eerste koers in 't Provinciaal Kampioenschap was voor onzen specialist op 15000 meter, een overwinning (13 Juli). Die dag liep hij tegen den toenmaliger kampioen en recordman, Van Campenhout, een koers, een waar sportvermaak, werd vanaf 't begin geleid door bovengenoemden, die elkaar goed verstonden. Aan de Ten toer, 'k zal het nooit vergeten, zond ik met een teken Otterbeen naar den kop en... Trullemans bestond al niet meer. Van Campenhout bekocht ook spoedig zijn te groot zelfvertrouwen, want niemand had erg op deze "ablon". Otterbeen nam dus, dank zijne puike koerswijze, enkele meters voorsprong en Van Campenhout, welke het eerst niet gevaarlijk vond, zag er spoedig ander licht in en zette den vluchteling na... maar vruchteloos, de natuur was straffer dan de wil dezer en Van Campenhout gaf de pijp aan Maarten. Terwijl de kampioen 't terrein verliet, eindigde Otterbeen eervol eerste, 5000 meters afgelegd hebbende in 15 min. 31 sec 3/5.

Op 18 Juli zouden we op "Union" te Brussel een "revanche" hebben met al de sterren van het ogenblik. Toen moest Otterbeen (maar in 15'52") aan 't geknoei van Van Campenhout gelooven. Na Otterbeen tweemaal op de hielen getrapt te hebben, won hij, maar onder het gefluit en de "awoerts" van de supporters. Van Campenhout beleedigde zelfs een bejaarden heer welke hem deze onsportieve handelwijze herinnerde.

Sluiten wij dees droevig geval en trekken op 10 Oogst naar Racing Brussel. Daar stond hij tegenover een ander oud-beroepsloper, kampioen van Belgie, Antoine Rivez, welke nu ook als "amateur" 't strijdperk intrad. Smets was de andere concurrent maar beiden gingen na een hevigen strijd voor Otterbeen ten onder. Na een duel met Antoine Rivez welke zich had laten vallen, gelijk we te Antwerpen tegen Braeckmans op de Velodrôme nog gezien hadden, wanneer hij 't onderspit moest delven, had ook Smets op Otterbeen zijn hiel getrapt die ('k zeg niet vrijwillig) de wonde door Van Campenhout toegebracht, met zijn spikes terug open trok. Niettegenstaande deze blessuur eindigde Otterbeen, onze leerling en volksjongen, nogmaals eerste.

Daar deze schoone overwinningen fel in 't oog der hooge ooms vielen, werd hij aangeduid om deel te nemen aan de Olympiade om daar onze kleuren (amateurs) te verdedigen. Maar, oh wee! Al zijn schoone droomen waren vervlogen want tijdens de voorlaatste oefening hadden de snelloopers puttekens gemaakt aan hun vertrekpunt. Tijdens 't entrainement is hij daarin terecht gekomen en had zijn voet omgeslagen, wat hem alle verdere deelname zou verhinderen. In het kamp der Groote Hondstraat, waar onze athleten gelogeerd waren, moest hij niet terecht komen voor verzorging (gezegden van Athleets zelve) en liet op eigen kosten zich nog wat bijlappen, maar met de inhuldiging van 't Stadion gingen we op 't poloterrein van Beerschot eens proberen, maar helaas, 't ging niet, hevige pijnen maakten alle vervolg nutteloos. Eenigen tijd nadien, lang na de Olympiade, heeft hij nogmaals getracht voort te doen, maar 't was naar de knieschijf gestegen en wanneer hij een maand zijn been in de plaaster had moeten leggen, verdween met hem onze hoop, en volksgezinde fondloper.