User:Zan lu hnaung
ေခြၽေခြၽတာတာအသည္းကြဲခဲ့သည္ •••••••••••••••••••••••••••••••••••••• ေမ်ွာ္လင့္ထားသမ်ွတို႔ပ်က္စီးဆံုး႐ွံုးသြားေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာေသာခံစာမႈသည္ ေဆာက္တည္ရာမဲ့လွ၏။ အေတြးတို႔ျဖင့္တည္ေဆာက္ခဲ့ရသမ်ွသည္ စကားလံုးအနည္းငယ္မ်ွႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသမ်ွတို႔ကို ပ်က္စီး ေအာင္ဤမ်ွအစြမ္းထက္လိမ့္မည္ဟု အနည္းငယ္မ်ွပင္ေတြးမၾကည္ဖူးေပ။ရင္တစ္ခုလံုးေနာက္က်ိ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ဦးတည္ရာမဲ့လွမ္းေလ်ွာက္လာမိသမ်ွ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လ်က္။"ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကို ဒီမွာပဲ ရပ္လိုက္ၾကရေအာင္"တဲ့ေလ။မၾကားခ်င္ခ်င္ပါဘူးဆိုမွ နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္မ်ွအျပန္ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိတာ ကလည္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဒါသျဖစ္မိသည္။ကိုယ္လိုခ်င္တာကလြဲၿပီး က်န္တာဘာမွဂ႐ုမစိုက္တတ္တဲ့သတၱဝါထဲ မွာမိန္းမဆိုတာထိပ္ဆံုးကပါေနလိမ့္မယ္။ဟုတ္တယ္။မိန္းမေတြအားလံုးဒီသေဘာခ်ည္းပဲဟု နာနာက်ည္းက်ည္း သတ္မွတ္ပစ္လိုက္သည္။ဆံုးရံႈးလိုက္ရတာထက္မတန္မရာေပးမိတဲ့ကိုယ့္အခ်စ္ေတြကိုယူက်ဴံ းမရအျဖစ္ဆံုး။
•••••••••••••••••••••
ခိ်ဳ င့္ခြက္ေတြထေနတဲ့လမ္းက မိုးဦးက်ဆိုေတာ့ရႊံဗြက္ ေရစက္ေတြနဲ႔ေရာေနသည္။႐ုတ္တရက္ရြာခ်လိုက္သည့္ မိုးကကြၽန္ေတာ္ထက္ပို၍ဝမ္းနည္းျပေနသေယာင္။ေနာက္က်ိ႐ႈပ္ေထြးေနသမ်ွ ဖြင့္ခ်ခြင့္ရဖို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေလာက္ယခုအခ်ိန္ေဘးနားမွာရိွလ်ွင္ ေကာင္းမည္ဟုေတြးမိသည္။သို႔ေသာ္မရိွ။ "ကလင္...ကလင္...ကလင္" ဘဲလ္တီးသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဆိုက္ကားသမားကလမ္းမဖယ္ရေကာင္းလားလို႔ေငါက္သည္။အသည္းကြဲလို႔စိတ္ညစ္ရသည့္အထဲ ဆိုက္ကားသမားေငါက္တာခံရသည္။ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့။သေဘၤာဆိပ္ခံတံတားဘက္ထြက္လာၿပီး မိုးေရထဲ မွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ဆိပ္ခံတံတားလက္ရမ္းကိုမီွရင္း မ်က္စိမိွတ္ရင္းေခါင္းေမာ့ထား လိုက္မိသည္။ကြၽန္ေတာ့္အေတြးတို႔ကအတိတ္ဆီသို႔..........။
••••••••••••••••••••••••••••••
သီတင္းကြၽတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၿပီးလို႔ ကြၽန္ေတာ္တာဝန္က်ရာေက်ာင္းကိုျပန္လာတဲ့ လမ္းခုလတ္တစ္ေနရာ။ ကြၽန္ေတာ္တာဝန္က်ရာရြာကိုသြားရာမွာလမ္းမွာညအိပ္ရပ္နားရမယ့္ရြာကိုေျပးဆြဲေနတဲ့လိုင္းစက္ေလွေပၚမွာသူ႔ ကိုစေတြ႔ခဲ့တာေပါ့။ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဒသကေရလမ္းခရီးကိုအဓိကထားရတဲ့ေဒသဆိုေတာ့ တစ္ေနရာကတစ္ေန ရာသြားဖို႔အတြက္စက္ေလွတို႔ သမၺာန္တို႔ကို႔အားကိုးေနရတာပါ။ မိုးစက္တို႔သည္ျပင္းထန္ျခင္းမရိွေပမယ့္ ပံုမွန္ေတာ့က်ဆင္းေနသည္။ဂ်င္း႐ွပ္ခပ္ပါးပါးတစ္ထည္ဝတ္ၿပီး ထီးတစ္လက္ႏွင့္ စက္ေလွေပၚသို႔ အလ်င္စလိုတက္လာသည့္သူ႔အမူအယာသည္ ခ်က္ျခင္းပင္အိမ္ျပန္ေရာက္ ခ်င္ေနသည့္ကေလးငယ္တစ္ဦးလိုပင္။ ဖတ္လက္စစာအုပ္ထဲစိတ္မေရာက္ႏိုင္ဘဲ သူ႔ကို႔ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနမိသူက ကြၽန္ေတာ္။ကြၽန္ေတာ္ရင္သည္ လိႈင္းပုတ္၍လူးလြန္႔ေနသည့္စက္ေလွလိုပင္ လိႈက္၍ခုန္ေနမိသည္။ "ဒီက အစ္ကို...ဟိုဘက္နည္းနည္းေလာက္ေရႊ႕ပါလား" ဒီေကာင္မေလးကအာသြက္လ်ွာသြက္ကေလးပါလားဟုေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ဖက္သို႔အနည္းငယ္ေရႊ႕ေပး လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့စိတ္မဝင္စားႏိုင္သည့္စာမ်က္ႏွာမ်ားကိုဖတ္ရင္း ဖတ္သာဖတ္ၿပီးဘာမ်ွျပန္မမွတ္မိပဲျဖစ္ေန ေသာ္လည္းစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွကြၽန္ေတာ္အၾကည့္တို႔မခြာျဖစ္ခဲ့။ဂ်င္း႐ွပ္ပိုင္႐ွင္ေလးကေတာ့အျခားခရီးသည္မ်ားႏွင့္စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔လိုေနသည္။ ရြာကလူေတြအေၾကာင္း၊အေဆာင္ကလူေတြအေၾကာင္း အေၾကာင္းေရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါသည္။ "ဒုန္း....ဒုန္း...ဒုန္း...ဒုန္း" စက္ေလွစက္ႏိုးလိုက္သံေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္လန္႔သြားမိသည္။ဂ်င္း႐ွပ္ပိုင္႐ွင္ေလးကိုငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ျပံဳးစိစိႏွင့္ကြၽန္ေတာ္အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္ေနသည္။ကြၽန္ေတာ္အၾကည့္တို႔ကိုစာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚသို႔ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ဆြဲယူလိုက္သည္။စက္ေလွစထြက္လို႔ျမစ္ဝေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလနဲ႔မိုးနဲ႔ၿပိဳင္တူလာပါေတာ့သည္။စက္ေလွ ခမ်ာဦးေမာ့လိုက္ဖင္ေထာင္လိုက္ႏွင့္ထြန္႔ထြန္႔လူးလ်က္....။ ခုနားကစကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေျပာေနသည္ဂ်င္း႐ွပ္ပိုင္႐ွင္ကေလးကေတာ့ ပါးစပ္ကပြစိပြစိႏွင့္သတိရသမ်ွ ရြတ္ေန တယ္ထင္ပါရဲ႕။ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္သူမ်က္လံုးျခင္းဆံုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူကိုၾကည့္ၿပီးျပံဳးစိစိလုပ္ေနသည္ကိုသတိထား မိသြားၿပီးႏူတ္ခမ္းကိုမဲ့လ်ွက္တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားသည္။ ••••••••••••••••••••°°•••
"ဒီေက်ာင္းကဆရာ/မေတြနဲ႔မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္" "ဒီဆရာမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကိုအသစ္ေရာက္လာတဲ့မူလတန္းျပဆရာမေဒၚထားထားညိဳ ပါ" ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကမိတ္ဆက္ေပးမွသူနာမည္ကိုအတိအက်သိလိုက္ရသည္။ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းထဲဝင္လာ စဥ္ကတည္းကသူႏွင့္အၾကည့္ျခင္းဆံုၿပီးသား။ေက်ာင္းဝတ္စံုဝတ္မထား၍သာအျခားကိစၥတစ္ခုႏွင့္လာသည္ဟု ထင္မိခဲ့ေသးသည္။ဘာမွေတာ့မေမးမိခဲ့။သူ႔ေဘးမွာအမ်ိဳးသမီးအသက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္လည္းထိုင္ေန ေသးသည္။ "ဒီဆရာက ဆရာဦးေအာင္ၾကည္တဲ့ အလယ္တန္းျပေပါ့ ဒီေက်ာင္းမွာေတာ့လုပ္သက္အႀကီးဆံုးပဲ ဒီတစ္ေက်ာင္း တည္းမွာကို ၁၉ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ" "ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ...ေတြရတာဝမ္းသာပါတယ္" "ကြၽန္မကိုလည္း လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာကအစ အစစအရာရာ ဆံုးမၫႊန္ၾကားပါ႐ွင့္" စကားေတာ္ေတာ္သြက္သည္ကိုစက္ေလွေပၚမွာေတြ႔ကတည္းကသိၿပီးသားမို႔သိပ္မထူးေပမယ္ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်းႏိွမ့္ႏိွမ္္ခ်ခ်ေျပာဆိုတတ္ပံုကိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်မိသည္။ဆရာႀကီးကဆက္၍ဝန္ထမ္းတစ္ဦး ခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးသည္။ "ဒီဆရာနာမည္က ဆရာစံေရႊတဲ့ " "ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကဆရာ/မအားလံုးကေတာ့ဆရာစံဘုလို႔ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္ အေၾကာင္းရင္းကိုေတာ့ဆရာမေနာက္ေတာ့သိပါလိမ့္မယ္" ဆရာႀကီးကကြၽန္ေတာ္အလွည့္တြင္ျပံဳးစိစိလုပ္၍ျပည့္ျပည့္စံုစံုမိတ္ဆက္ေပးသည္။ဘာပဲုဖစ္ျဖစ္ဝန္ထမ္းမ်ားအား လံုးကိုညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမရင္းခ်ာလိုသေဘာထားၿပီးရင္းရင္းႏီွးႏီွးဆက္ဆံတတ္သည္ဆရာႀကီးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တိုအားလံုးကခ်စ္ၾကပါသည္။ "ဟုတ္ကဲ့..ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္႐ွင့္" "အလုပ္စဝင္တဲ့ေနမွာ အျဖဴအစိမ္းေလးဝတ္လာသင့္တယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္အျမင္ေျပာတာပါ"
ကြၽန္ေတာ့္အေျပာေၾကာင့္ဆရာမထားထားညိဳ၏စင္ေယာ္ေတာင္မ်က္ခံုးေလးျမင့္တက္သြားသည္။ဆရာမ ထားထားညိဳ၏အမူအယာကိုၾကည့္ၿပီးကြၽန္ေတာ္ ႀကိတ္ၿပီးသေဘာက်မိသည္။ "အဲဒါပဲဆရာမ....ဆရာစံဘုဆိုတာအဲလိုအေျပာေတြေၾကာင့္တြင္လာတာေလ ဒါေပမယ့္ ဆရာဘုက သေဘာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာကြၽမ္းက်င္တယ္။အားကိုးလည္းရတယ္ေလ" ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး႐ွင္းျပခ်က္မ်ားအၿပီး ဆရာႀကီးကဟူးကနဲ႔မႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာေလႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္ကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကိုငဲ့ေစာင္းျပသည္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ျပံဳးေနလိုက္ရံုသာ။ •••••••••\\••••••••••••••• "ဆရာစံေရႊကစကားေျပာရင္ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ေနာ္" "ဟုတ္တယ္...ဆရာမရဲ႕ဒါကသူ႔အက်င့္ပဲေလ စကားကိုကပ္ေျပာတဲ့ေနရာမွာႏွစ္ေယာက္မရိွဘူးေလ... တကယ္တမ္းၾကေတာ့လည္း..သူေျပာတာေတြကအမွန္ေတြပါပဲ...မွန္လြန္းလို႔ကိုဘုကလန္႔အျဖစ္သတ္မွတ္တာ ခံရတာ" ဆရာမထားထားညိဳ၏အေမးကိုဆရာမခင္ခင္ေက်ာ့ကေျဖ႐ွင္းေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ကြၽန္ေတာ္ကလည္း႐ွစ္တန္းအခန္းဝင္ရန္ရိွသျဖင့္အလာ အခန္းေထာင့္မွဆရာမႏွစ္ဦး၏အေျပာကိုၾကားလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ "ဘုကလန္႔တို႔ဂြသမားတို႔အေခၚခံရတာစိတ္ဆိုးစရာမရိွပါဘူး" "ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ကမ႓ာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးေဂ်ာ့ဘားနာဒ္ေ႐ွာ့(George Betnard Shaw)ကေျပာဘူး တယ္""ေလာက၌ ယဥ္ေက်းမႈအျမဲရိွေနျခင္း၊တိုးတက္မႈအစဥ္ျဖစ္ေနျခင္းတို႔မွာသာမန္လူတို႔ေၾကာင့္မဟုတ္ ကမ႓ာေပၚရိွဂြသမားမ်ား၏စြမ္းရည္သတၱိေၾကာင့္သာျဖစ္သည္"လိုဆိုခဲ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ဝင္ေျပာလိုက္ေသာကြၽန္ေတာ့္အေျပာေၾကာင့္ မလံုမလဲဖစ္ကာအားနာေနေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ဆရာမထားထားညိဳကကြၽန္ေတာ္ကိုၾကည့္ေနသည္။အတန္းဝင္ရန္ရိွေနသည့္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ႐ွစ္တန္းခန္းရိွရာဘက္သို႔သာဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့သည္။ "ဆရာမရယ္...ဆရာစံေရႊကိုအားနာစရာႀကီးေနာ္" "ရပါတယ္..ဆရာမရဲ႕...ဆရာဘုကဂြက်ေပမယ့္သေဘာထားႀကီးတာကသူ႔ရဲ႕အားသာခ်က္ပဲေလ။အခု ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာဆရာဘုၾကားသြားေပမယ့္သူဘာမွစိတ္ထဲထားမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ဒါလည္း သူ႔အက်င့္ပဲေလ" ••••••••••••••••••\\••••••••••••••••••• အခ်ိန္တို႔သည္ပံုမွန္လည္ပတ္ေနၾကအတိုင္းလည္ပတ္ေနၾကသည့္အေလ်ာက္ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္သည္လည္း တေျဖးေျဖးကုန္ဆံုးဖို႔ပင္နီးလာေပၿပီ။ထို႔အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွဆရာ/မမ်ားမွာလည္းမိမိေဒသရပ္ရြာသို႔ ျပန္ရမည့္ရက္နီးလာ၍ေန႔ရက္တို႔သည္ကုန္ခဲလွသည္ဟုပင္ ေတြးေကာင္းေတြးေနၾကေပလိမ့္မည္။သို႔ေသာ္ ထိုအထဲတြင္ကြၽန္ေတာ္မပါေပ။ဘာေၾကာင့္လဲဟုေမးလာလ်ွင္လည္းေျဖစရာအေျဖတို႔ကတစ္ခုမကအဆင္သင့္ ရိွေနေပသည္။ကြၽန္ေတာ္တြင္မိဘႏွစ္ပါးမရိွၾကေတာ့။အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေတာ့ရိွေသး၏ သို႔ေသာ္လည္းအေဝး မွာျဖစ္သည္။ရြာတြင္အတူေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္းအိမ္ေထာင္က်သူကက်၊မေလး႐ွား၊ ထိုင္းစေသာႏိုင္ငံမ်ားသို႔ေငြ႐ွာသြားသူကသြားၾကေလၿပီ။ထို႔ေၾကာင့္ပင္ရြာကိုမျပန္ခ်င္ျဖစ္ေနရသည့္အထဲ ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲတြင္ဆရာမထားထားညိဳကိုခ်စ္ေနမိၿပီးသူႏွင့္ေဝးရမည္ကပင္ရြာကိုပို၍မျပန္ခ်င္ျဖစ္မိသည္။
အတူလက္တြဲလုပ္ကိုင္ရေသာကာလတစ္ေလ်ွာက္ဆရာမထားထားညိဳႏွင့္လည္းပိုမိုရင္းႏီွးခဲ့ရသည္။ဆရာမထား ထားညိဳသည္ အျခားဆရာမတို႔ကဲ့သို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆရာဘုဟုမေခၚပါ။ဆရာစံဟုေခၚသည္။ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမထားထားညိဳဟုသာေခၚခဲ့သည္။ရင္မွမ႐ိုးသားမႈတို႔ကိုလည္းဟန္ေဆာင္ထားခဲ့ရသည္။ရင္းႏီွးမႈရၿပီးသား တို႔ကိုမဆံုးရံႈးခ်င္၍ျဖစ္ပါသည္။ဟန္ေဆာင္ျခင္းကိုလူတိုင္းမႀကိဳက္ၾကေသာ္လည္းလူတိုင္းသည္ဟန္ေဆာင္တတ္ ၾကစျမဲမို႔ဆရာမထားထားညိဳအေပၚထားမိေသာ မိမိ၏အခ်စ္စိတ္တို႔ကိုယေနထိဟန္ေဆာင္ထားခဲ့ရသည္။လုပ္ ငန္းခြင္တစ္ခုတည္းတြင္အတူလက္တြဲလုပ္လာရသည္ႏွင့္အမ်ွ ဆရာမထားထားညိဳ၏နားလည္တတ္မႈ၊သည္းခံမႈ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာမႈတို႔ကို ပို၍ျမင္လာရသည္။စကားေျပာရာတြင္႐ိုးသားသည္။စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းရိွ သည္။ဤအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ပင္ဆရာမထားထားညိဳကိုပို၍ခင္တြယ္လာမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ဘုေတာေသာအေျပာမ်ားကိုလည္း အျပံဳးျဖင့္တုန္႔ျပန္နားေထာင္တတ္ေလသည္။ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ သည့္အခ်က္တစ္ခ်က္လည္းဆရာမထားထားညိဳတြင္ရိွေသးသည္။
အေသးအဖြဲကိစၥကေလးကိုပင္ နီးစပ္ရာလူႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီးဆံုးျဖတ္တတ္ေသးသည္။ကြၽန္ေတာ္ကမူ ဆရာမ ထားထားညိဳ၏ဤအက်င့္သည္ လိုသည္ထက္မပိုသင့္ေၾကာင္း မိမိကိုယ္မိမိယံုၾကည္မႈပိုမိုထားသင့္ေၾကာင္း အခိ်ဳ႕ေနရာမ်ားတြင္မိမိ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္သာပို၍အေရးပါေၾကာင္း မၾကာခဏဆိုသလိုေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေမးပြဲစစစ္ေသာေန႔တြင္ျဖစ္သည္။ေန႔လည္အားလပ္ေနေသာအခ်ိန္၌ ဆရာ/မမ်ားအားလံုးစုေဝး၍ စကားစျမည္ေျပာေနၾကသည္။ ဆရာမထားထားညိဳကစကားစသည္။ "ဆရာစံ..." ေျပာ...ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုၾကည့္ျဖစ္သည္။ "ဆရာစံ...ရြာျပန္ရင္ကြၽန္မတို႔ရြာကတစ္ဆင့္သြားရမွာေနာ္" ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ကြၽန္ေတာ္ရြာျပန္မည္ဆိုလ်ွင္ ဆရာမထားထားညိဳတို႔ရြာမွတစ္ဆင့္ၿမိဳ႕သို႔စက္ေလွ စီးရမည္ျဖစ္ၿပီးၿမိဳ႕ကတစ္ဆင့္ကြၽန္ေတာ္တိုရြာဘက္သို႔ေျပးဆြဲသည့္လိုင္းစက္ေလွႏွင့္ဆက္သြားရမည္ျဖစ္သည္။ "ဒါဆို ကြၽန္မတို႔အိမ္မွာတည္းေပါ့ ေမာင္ေလးလည္းရိွတယ္ေလ...အားနာဖို႔မလိုပါဘူး" "ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ဆရာမထားထားညိဳ" "အားနာတယ္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး ဒီေက်ာင္းမွာတာဝန္စက်ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္အသြားအျပန္တည္းတဲ့ အိမ္ဆရာမတို႔ရြာမွာရိွတယ္ေလ...ေခါက္ေရမ်ားလာတာနဲ႔အမ်ွအိမ္႐ွင္ေတြနဲ႔လည္းပိုၿပီးရင္းႏီွးေနပါၿပီ...ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တည္းတဲ့အိမ္ကကေလးေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ္ကိုခင္ေနၾကၿပီေလ သူတို႔ဆီမွာမတည္းရင္စိတ္ ေကာင္းၾကမွာမဟုတ္ဘူး။ၿပီးေတာ့ဒီႏွစ္ေက်ာင္းပိတ္ရင္ကြၽန္ေတာ္ျပန္ျဖစ္ခ်င္မွျပန္ျဖစ္မွာပါ" "ဆရာစံကကြၽန္မတို႔ရြာကဘယ္သူ႔အိမ္မွာတည္းတာလဲ" "အေမႀကီးအိတို႔အိမ္မွာပါ" "ေၾသာ္...သိတယ္ကြၽန္မတို႔အိမ္နဲ႔လည္းသိပ္မေဝးဘူး ဆရာစံကြၽန္မတို႔အိမ္လာလည္ေလ" "ေအာင္မယ္ ထားညိဳကငါတို႔က်ေတာ့အလည္မေခၚဘူး ဆရာစံဘုကိုခ်ည္းေခၚေနတာပဲ" ဆရာမခင္ခင္ေက်ာ့ကဝင္ေနာက္သည္။ "အဲလိုလည္းမဟုတ္ပါဘူးမခင္ရဲ႕ ဆရာစံနဲ႔ကလမ္းကလည္းၾကံဳေနေတာ့ေလ" "ဟုတ္ပါၿပီထားညိဳရယ္ မခင္ကေနာက္တာပါ" ဟုေျပာရင္းဆရာမခင္ခင္ေက်ာ့ကဆရာဦးေအာင္ၾကည္ေခၚသျဖင့္ေနရာမွထသြားသည္။ ဆရာမထားထားညိဳကကြၽန္ေတာ္ကိုစူးစမ္းေသာအၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္လွမ္းၾကည့္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္မ်က္လံုးခ်င္းဆံုၿပီး မ်က္လႊာခ်သြားၿပီးမွတဖန္ျပန္၍စကားစလာျပန္သည္။ "ဆရာစံနဲ႔ကြၽန္မစက္ေလွေပၚမွာပထမဆံုးဆံုဖူးတာဆရာစံမွတ္မိလား"ဟုဆရာမထားထားညိဳကေမးသည္။ "ဟုတ္ကဲ့မွတ္မိပါတယ္" "အဲဒီေန႔ကျမစ္မွာလိႈင္းေတြအရမ္းႀကီးတယ္ေနာ္...ကြၽန္မအဲဒီေန႔ကေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ခဲ့ရတယ္" "ဆရာမထားထားညိဳကဘာကိုေၾကာက္တာလဲ" "စက္ေလွနစ္သြားမွာကိုေပါ့ လိႈင္းကအရမ္းႀကီးတာကိုး" ဟင္း...ဟင္း.... "ဆရာစံကဘာရယ္တာလဲ" "မဟုတ္ပါဘူး...အဲဒီေန႔ကဆရာမထားထားညိဳ ပါးစပ္ကပြစိပြစိနဲ႔ဘုရားစာေတြရြတ္ေနတာျပန္ျမင္ေယာင္မိလို႔ပါ" "အို...ဆရာစံကလဲ..ေၾကာက္လို႔ရြတ္တာေပါ့"ဟုဆရာမထားထားညိဳကႏူတ္ခမ္းကိုစူ၍ေျပာပါသည္။ဤအမူအ ယာေလးမ်ားသည္ပင္ကြၽန္ေတာ္ရင္မွျမတ္ႏိုးမႈေလးမ်ားျဖစ္ေနပါသည္။ "ေၾကာက္တတ္ရင္ႏွစ္ခါေသရတယ္ ဆရာမထားထားညိဳရဲ႕... ေသရမွာကိုေသေလာက္ေအာင္ေၾကာက္ေနရတာကတစ္ခါ တစ္ကယ္ေသတာကတစ္ခါေလ"ဟုကြၽန္ေတာ္ကဆိုေတာ့။ "ဒါဆိုအဲဒီေန႔က ဆရာစံကမေၾကာက္ဘူးေပါ့"ဟုမ်က္လံုးဝိုင္းေလးမ်ားႏွင့္ၾကည့္ရင္းေမးသည္။ "မေၾကာက္ပါဘူး ေသေတာ့လည္းကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမွမဟုတ္တာပဲ"ဟုကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ဆရာမထားထားညိဳကရယ္သည္။စာေျဖခန္းဝင္ရန္သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားသျဖင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးလံုး မိမိတို႔တာဝန္က်ရာစာေျဖခန္းအသီးသီးသို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ •••••••••••••••••••••••••\\•••••••••••••••••••••• တေပါင္းလ၏သခြပ္ပင္ထက္မွသခြပ္ပြင့္မ်ားကဲ့သို႔အခ်ိန္တို႔သည္တေျဖးေျဖးေႂကြလြင့္ေန၏။ႏွစ္ႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္ သည္ ႏွစ္ရက္မ်ွေလာက္ႏွင့္ကုန္ဆံုးသြားသည္ဟုထင္မိေသာကြၽန္ေတာ္သည္ ဆရာမထားထားညိဳ၏ အခ်စ္ကို ရရိွလိုက္၍ျဖစ္မည္ထင္သည္။ထိုကာလမ်ားအတြင္းဆရာမထားထားညိဳကကြၽန္ေတာ္ကို "ကို"ဟုေျပာင္းေခၚခဲ့ ေသာ္လည္းကြၽန္ေတာ္ကနဂိုေခၚျမဲအတိုင္း ဆရာမထားထားညိဳဟူ၍သာေခၚဆိုခဲ့သည္။ကြၽန္ေတာ္ဤသို႔ေခၚ သည္ကိုဆရာမထားထားညိဳကသူစိမ္းဆန္သည္ဟုမၾကာခဏေျပာတတ္ေသာ္လည္း"ဆရာမထားထားညိဳ ဆိုတဲ့အေခၚအေဝၚထဲမွာဘယ္စကားလံုးကိုမွခ်န္မထားခ်င္လို႔ပါ စကားလံုးတိုင္းကကြၽန္ေတာ္အတြက္အေရးပါ တယ္ေလ"ဟုကြၽန္ေတာ္ေျပာေသာအခါျပံဳးေနေသာဆရာမထားထားညိဳ၏မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ေက်နပ္ရိပ္တို႔ယွက္သန္းေနသည္ဟုကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ရင္၌ ဆရာမထားထားညိဳအေပၚထားေသာခ်စ္ျခင္းေမတၱာတို႔သည္လည္းခိုင္ျမဲတြယ္ကပ္လြန္းသည္မွာ မိမိဘာသာအသိဆံုး။ႏူတ္မွတတြတ္တြတ္ ဖြင့္ဟေျပာဆိုမႈမရိွေသာမိမိဝသီအတိုင္းတဖြဖြမေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမထားထားညိဳနားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟုကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္သည္။ မုတ္သုန္မိုးတို႔သည္ စတင္ဝင္ေရာက္ခဲ့ေလၿပီ။ေႏြရာသီ၏ညႇင္းပမ္းႏိွပ္စက္မႈေၾကာင့္ပူေလာင္ဆူေဝေနေသာ ကမ႓ာေျမႀကီးမွေျမသင္းနံ႔တို႔သည္မုတ္သုန္မိုးႏွင့္အတူေလေျပတြင္လြင့္ပ်ံ႕လာသည္။စံပယ္ဖူးတို႔၏ရနံ႔ထူးတို႔က လည္းအလြမ္းတို႔ကိုအတိုးခ်ေနသည့္အလား။ေမလကုန္ခါနီး၍ဇြန္လဆန္းေတာ့မည္ ေႏြ၏အပူရိွန္ေအာက္၌ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့ေသာစာင္ေက်ာင္းမ်ားမိုးစက္တို႔ႏွင့္အတူစိုေျပသစ္လြင္လာေတာ့မည္။ရင္မွအလြမ္းတို႔သည္ ခိုနားရာရေတာ့မည္ဆိုသည့္အသိက ကြၽန္ေတာ္ကိုလန္းဆန္းတက္ႀကြေစသည္။ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းပစၥယမ်ားသိမ္းဆည္းရင္း မနက္ျဖန္ခရီးအတြက္ျပင္ဆင္ရင္းၾကည္ႏူးေနမိသည္။ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္အတြင္းမ်က္ႏွာတြင္ကပ္ထားသည့္ဆရာမထားထားညိဳ၏ဓာတ္ပံုေပၚမွအျပံဳးကိုမ်က္ေတာင္ မခက္စိုက္ၾကည္းရင္း မနက္ျဖန္ဆိုေသာေန႔ရက္သည္ေဝးလြန္းလွသည္စုလည္းထင္မိျပန္သည္။ ညဥ့္အေတာ္နက္သည္အထိအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။မိုးလင္းခါနီးမွမ်က္ဝန္းတို႔သည္အေညာင္းမိသည္အလားေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ••••••••••\\•••••••••••• ကြၽန္ေတာ္အိပ္ရာမွႏိုးေသာအခါ မနက္၇နာရီခြဲၿပီျဖစ္သည္။အိပ္ရာထဲမွ႐ုတ္တရက္ထထိုင္လိုက္မိသည္က စက္ေလွမီေအာင္ျပင္စရာမ်ားရိွေသး၍ျဖစ္သည္။လုပ္စရာရိွသည္မ်ားခပ္သြက္သြက္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္တိုင္း သြားေနက်ပံုစံျဖင့္စက္ေလွဆိပ္ဆင္းခဲ့သည္။ဒီေရထရက္ျဖစ္၍ေတာ္ေသးသည္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာသည္ဒီေရထ ရက္ဆိုလ်ွင္လိုင္းဆြဲသည့္စက္ေလွသည္ေရဆန္တိုးရသည္။ေရေသရက္မ်ားမွသာလ်ွင္အစုန္လိုက္ရသည့္ သေဘာရိွ၍ ေရထရက္တြင္စက္ေလွသည္အနည္းငယ္ေနာက္က်ၿပီးမွေရာက္လာတတ္သည္။
မနက္စာအျဖစ္ ေကာ္ဖီႏွင့္မုန္႔ကိုရြာစက္ေလွဆိပ္ကဆိုင္တြင္စားရင္း စက္ေလွေစာင့္ေနလိုက္သည္။အေတြး တြင္ဆရာမထားထားညိဳ၏အျပံဳးတို႔သာေနရာယူလ်က္။ ••••••••••••\\•••••••••• ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ဆရာမထားထားညိဳႏွင့္စက္ေလွဆိပ္မွာပင္ဆံုျဖစ္သည္။အံ့ၾသဝမ္းသာျဖစ္မိသည္က ကြၽန္ေတာ္။ ရင္ႏွင့္အမ်ွလြမ္းရေသာအလြမ္းတို႔အတြက္မထင္မွတ္ေသာအခ်ိန္တြင္ဆရာမထားထားညိဳ၏မ်က္ႏွာကိုျမင္ခြင့္ရ လိုက္ျခင္းသည္ကံထူး၍ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုကြၽန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။သိုေသာ္ကြၽန္ေတာ္အထင္သည္ၾကာ႐ွည္မခံ လိုက္ေပ။ "ကို႔..ကိုေျပာစရာရိွတယ္" ဆရာမထားထားညိဳကကြၽန္ေတာ္ကိုထိုသို႔ေျပာရင္းအနီးရိွသစ္ပင္ရိပ္သို႔ေလ်ွာက္သြားသည္။ဆရာမထားထားညိဳ ေခၚရာေနာက္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ရင္မွသိလိုေဇာသည္ ေအာင္စာရင္းၾကည္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးကဲ့သို႔ ခံစားေနရျခင္းကိုအံ့ၾသမိသည္။ဆရာမထားထားညိဳ၏မ်က္ဝန္းတို႔သည္ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အၾကည့္ျခင္းမဆံုဖူးသူတစ္ ဦးလိုပင္။ "ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကိုဒီမွာပဲရပ္လိုက္ၾကရေအာင္"ဟုေျပာၿပီးဆရာမထားထားညိဳသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။မေမ်ွာ္လင့္ေသာစကားကိုမေမ်ွာ္လင့္ဘဲၾကားလိုက္ရ ျခင္းသည္သတင္းစာထဲမွအသိတစ္ေယာက္နာေရးေၾကာ္ျငာဖတ္မိသကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ္ရင္သည္တဆတ္ဆတ္ ခုန္လ်က္။ •••••••••••••\\••••••••••••• မိုးေရစက္တို႔သည္ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာေပၚသို႔သက္ဆင္းလ်က္။ဝသန္ဦး၏မိုးစက္ပြင့္တို႔သည္ကား ရင္မွအပူကို ေအးခ်မ္းေစရန္မစြမ္းသာခဲ့ေလၿပီ။ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးျပန္ဖြင့္လိုက္မိခ်ိန္တြင္ အသည္းကြဲခင္းကိုအဓိပၸါယ္သတ္ မွတ္ဖို႔အေျပးအလႊားအေျဖ႐ွာမိသည္။သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးတစ္ေယာက္အနားမွာရိွလ်ွင္ေကာင္းမည္ သို႔ေသာ္ယခု မရိွ။အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ထိုင္ရာမွထလိုက္သည္။သို႔ေသာ္ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းတို႔ကအရက္ ဆိုင္ရိွရာသို႔ဦးတည္ေနျခင္းကားမဟုတ္။နီးစပ္ရာကြမ္းယာဆိုင္ဝင္ရင္းကြမ္း၂၀၀ဖိုးဝယ္သည္။ေဆးရြက္ႀကီးအ မ်ားႀကီးထည့္ခိုင္းသည္။ကြမ္းယာေရာင္းေသာေကာင္မေလးကကြၽန္ေတာ့္ကိုမယံုသလိုၾကည့္ေနသည္။ကြမ္းယာ ေနစဥ္ပင္တစ္ယာေတာင္းယူ၍ကြၽန္ေတာ္ဝါးလိုက္သည္။ကြမ္းတံေတြးမေထြးပဲအရည္ကိုမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ကြမ္းရည္ကိုႏွစ္ခါမမ်ိဳလိုက္ရ။ကမ႓ာႀကီးခ်ာခ်ာလည္ေလၿပီ။ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္မွေဇာေခြၽးမ်ားျပန္လာသည္။ဆရာမ ထားထားညိဳ၏စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရေသာေဝဒနာထက္ကြမ္းမူးျခင္းေဝဒနာကကြၽန္ေတာ္အားႏိွပ္စက္ေလၿပီ။နီးစပ္ရာ သစ္ပင္ေျခရင္းကိုမီွထိုင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္၏အသဲကြဲုခင္းသည္ေငြကုန္ေၾကးက်အလြန္သက္သာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပန္ခဲ့ ေသာေဇာေခြၽးမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာထြက္ခြာသြားသည္။ •••••••••••••\\•••••••••••• ေနာက္ပိုင္းကြၽန္ေတာ္ၾကားသိရသည္မွာ ဆရာမထားထားညိဳသည္ အိမ္ကစီစဥ္ေသာႏိုင္ငံျခားျပန္တစ္ဦးႏွင့္ဧၿပီလကုန္ပိုင္းေလာက္ကပင္လက္ထပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ဆံုသည့္ေန႔က ကြၽန္ေတာ္ကိုလမ္းခြဲစကားေျပာသည္ကို သူ႔အမ်ိဳးသားကအျခားတစ္ေနရာမွၾကည့္ေနေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အေၾကာင္းအားသူ႔အမ်ိဳးသားကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး၍ ထို့ေန႔ကသူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားျပသာနာတစ္စံုတစ္ရာမရိွေၾကာင္း။ ••••••••••••••••••••\\••••••••••••••••• ကြၽန္ေတာ္အသဲကြဲသည့္ေန႔ကရြာေနေသာမိုးစက္တို႔သည္ ယခုအခါ ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ေလမည္လား... မိုးအျဖစ္ရြာေနမည္လား... အခိုးအေငြ႔အဆင့္မွာပင္ရိွေနမည္လား...မေျပာတတ္ေပ။ ယခုအခါဇြန္လဆန္းတိုင္းမိုးရြာလ်ွင္ကြၽန္ေတာ့္တပည့္ေလးမ်ားကိုသတိရသကဲ့သို႔ဆရာမထားထားညိဳကိုလည္း သတိရသည့္အခါမ်ားရိွသည္။ကြၽန္ေတာ္ၾကာၾကာအသဲမကြဲလိုက္ရျခင္းသည္အခ်စ္စစ္မမည္၍ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ဘဝသည္ေျပာင္းလဲျခင္းဟုဆိုပါလ်ွင္ အရာရာသည္ေျပာင္းလဲခဲ့ေပမည္။ကြၽန္ေတာ္သည္လည္းေကာင္း.... ဆရာမထားထားညိဳသည္လည္းေကာင္း..... သတၱဝါတိုင္းသည္လည္းေကာင္း...... အရာဝတၳဳတိုင္းသည္လည္းေကာင္း....ေျပာင္းလဲေနမည္သာျဖစ္သည္။ ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ခုသာလိုပါသည္။
ဇန္လူေႏွာင္း
အမည္ရင္း.ဦးေဇာ္မင္းႏိုင္ အျခားကေလာင္ခြဲမ်ား.ရြန္းအိမ္ ပိုးေအာင္၊ပန္းသီႀကိဳး(ရေသ့ေတာင္)၊ေမာင္ျဗဴ း(ေက်ာက္တန္း)